Remove-bg.ai_1721998903951

خودرو آب سوز

خودرو آب سوز

اختراع ماشینی که از آب به‌عنوان سوخت استفاده کند، موضوع جدیدی نیست و تاکنون افراد بسیاری در سرتاسر جهان مدعی ساخت چنین خودرویی شده‌اند. در جدید‌ترین نسخه از این سری داستان‌های عامه‌پسند (که این بار از قضا وطنی است)، مخترعی جوان با ادعای ساخت خودروی آب‌سوز، توانسته است توجه رسانه‌ای زیادی را به سمت خود جلب کند.

قصد داریم در این مطلب، صحت این ادعا و به‌طور کلی امکان ساخت خودروی آب‌سوز را از لحاظ علمی بررسی کنیم.

ماجرای خودروی آب‌سوز ایرانی

به گزارش پرس تی‌وی، مخترع ایرانی عضو کانون ملی نخبگان جوان، در اسفند ۱۳۹۴ برای نخستین بار از خودروی آب سوز خود در «پانزدهمین نمایشگاه بین‎المللی محیط زیست ایران» رونمایی کرده است.

این مخترع جوان ضمن ادعای ثبت جهانی اختراعش، درباره‌ی خودروی آب‌سوز خود این‌گونه توضیح می‌دهد:

این خودرو با آب کار می‎کند و کاملا دوستدار محیط زیست است. برای استفاده از آب به جای بنزین و گازوئیل در این خودرو، نیازی به تعویض کلیات خودرو نیست و این جا‎به‎جایی سوخت با هزینه‌ی‌ بسیار اندک امکان پذیر است.

خروجی این خودرو بخار است و هیچ‎گونه آلودگی محیط زیست به همراه ندارد. در هر یک لیتر بنزین، ۲۹ مگاژول انرژی تولید می‎شود؛ در حالی که با هر یک لیتر آب ۹۶ مگاژول انرژی تولید خواهد شد. … ۶۰ لیتر آب در مخزن سوخت خودرو ریخته می‎شود که ۹۰۰ کیلومتر مسافت را در مدت ۱۰ ساعت طی می‎کند.

توجه رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به خودروی آب‌سوز این مخترع، پس از حضور او در یکی از برنامه‌های صبحگاهی سیما سیر صعودی به خود گرفت.

در این برنامه ادعا شد که خودروی آب‌سوز ایرانی حتی با «آب شور دریا و پسماند» نیز کار می‌کند و می‌توان با صرف مبلغ ۶۰۰ هزار تومان، یک خودروی بنزینی را آب‌سوز کرد.

هم اکنون مخترع جوان کشورمان با فعالیت گسترده در تلگرام، آپارات و اینستاگرام، وارد فاز جذب سرمایه شده است که این موضوع اهمیت بررسی ادعای او را دوچندان می‌کند.

خودروی آب‌سوز چیست؟

خودروی آب‌سوز به ماشینی گفته می‌شود که از لحاظ نظری، انرژی خود را به‌طور مستقیم از آب تأمین می‌کند. شاید برای رفع ابهام و روشن‌تر شدن منظور، بهتر باشد ابتدا مشخص کنیم که به چه خودروهایی آب‌سوز گفته نمی‌شود:

  • خودروهایی که با تزریق آب به محفظه‌ی احتراق و ترکیب آن با مخلوط سوخت-هوا، از آن برای افزایش نسبت تراکم و کاهش لگد موتور استفاده می‌کنند.
  • خودروهای هیدروژنی که در آن‌ها هیدروژنِ مصرفی با استفاده از الکتریسیته و طی فرآیند الکترولیز، از آب به دست می‌آید. در این خودروها نیز نه آبی وارد موتور می‌شود و نه از آب برای تولید انرژی استفاده می‌شود؛ بلکه هیدروژن تنها «حامل» انرژی است که طی فرآیند «الکترولیز»، صرف جداسازی اکسیژن و هیدروژن شده است.

در حقیقت تنها فلسفه‌ی وجودی خودروهای هیدروژنی، چگالی بالاتر انرژی ذخیره‌شده در هیدروژن نسبت به باتری‌های فعلی است. پیش‌بینی می‌شود که در آینده‌ای نه‌چندان دور، با پیشرفت تکنولوژی و افزایش ظرفیت ذخیره‌ی انرژی باتری‌ها، خودروهای هیدروژنی موضوعیت خود را به‌طور کامل از دست بدهند.

خودروهایی که در آن‌ها برای بهینه‌تر شدن مصرف انرژی، پایین آمدن قیمت سوخت و کاهش آلایندگی خودرو، مقداری هیدروژن به سوخت متداول هیدروکربنی اضافه می‌شود. به این تکنیک «بهینه‌کردن سوخت با استفاده از هیدروژن» گفته می‌شود.

خودروی آبی

با نگاهی مختصر به مطالب و ویدئوهای منتشرشده از خودروی ساخت مخترع ایرانی (بخصوص تزریق مستقیم آب شرب خانگی از طریق شیلنگ به باک خودرو)، مشخص می‌شود که خودروی ادعایی او در هیچ‌کدام از سه دسته‌ی بالا نمی‌گنجد و با تعریف کلاسیک خودروی آب‌سوز (Water-fuelled car) که در ابتدا به آن اشاره کردیم، کاملا هماهنگ است.

آیا می‌توان از آب انرژی گرفت؟

بنا به قوانین حاکم بر دنیای فیزیک، هیچ‌گونه راهی برای استخراج انرژی از آب وجود ندارد. آب به خودی خود، از لحاظ ترمودینامیکی مولکولی به‌شدت پایدار محسوب می‌شود و به دلیل پیوند شیمیایی بسیار محکم بین هیدروژن و اکسیژن، آنتالپی تشکیل آن منفی (برابر با ۲۸۵.۸- کیلوژول بر مول) است.

این یعنی برای شکستن پیوند بین اتم‌های تشکیل‌دهنده‌ی یک لیتر آب، باید تقریبا برابر با میزان انرژی مصرفی یک انسان بالغ در طول روز (حدود ۲۵۰۰ کیلوکالری) انرژی صرف کنید.

تولید انرژی از آب، قوانین اول و دوم ترمودیناک را نقض می‌کند

از آنجایی که هیچ ترکیب دیگری از هیدروژن و اکسیژن وجود ندارد که آنتالپی تشکیل آن منفی‌تر از آب باشد، انرژی مورد نیاز برای شکستن پیوند هیدروژن و اکسیژن، همواره برابر (در حالت ایده‌آل) یا بیشتر از انرژی به‌دست‌آمده از ترکیب مجدد این دو عنصر خواهد بود.

به زبان ساده، «هیچ راهی برای گرفتن انرژی از آب وجود ندارد، مگر اینکه در این راه انرژی بیشتری از آن‌چه به دست می‌آید هزینه کنید». تولید انرژی از آب، ناقض قوانین اول و دوم ترمودیناک است.

خودروهای آب‌سوز در طول تاریخ

تا به حال افراد زیادی در سطح جهان، ادعا کرده‌اند به‌نوعی موفق به ساخت خودروی آب‌سوز شده‌اند که البته ادعای تمامی این افراد تا به حال رد شده است. چنین ادعاهایی در اکثر نقاط دنیا «شبه علم» تلقی می‌شود و به دلیل احتمال کلاه‌برداری، مورد پیگرد قانونی قرار می‌گیرد.

اولین خودروی آب‌سوز دنیا توسط چارلز گرت در سال ۱۹۳۵ معرفی شد. با توجه به پتنت ثبت شده توسط او در همان سال، خودروی او از طریق الکترولیز هیدروژن مورد نیاز خود را تأمین می‌کرد.

پتنت گرت خودرویی را نشان می‌داد که در آن از یک کاربراتور دارای شناور استفاده می‌شد؛ با این تفاوت که در قسمت پایینی کاربراتور خودروی گرت، صفحات الکترولیز قرار گرفته بود. پتنت گرت نتوانست به‌عنوان منبع جدیدی از انرژی به ثبت برسد.

در دهه‌ی ۸۰ میلادی، استنلی میر بحث بر سر خودروهای آب سوز را بار دیگر بر سر زبان‌ها انداخت. او ابتدا ادعا می‌کرد که در طرح پیشنهادی‌اش، شمع ماشین توسط قطعه‌ای با نام «Water splitter» جایگزین می‌شود و با ثابت ماندن دیگر اجزای موتور، به‌راحتی می‌توان از آب برای به حرکت در آوردن خودرو استفاده کرد.

بعدها او ادعای خود را این‌گونه تغییر داد که با استفاده از یک پیل سوختی و به روش رزونانس الکتریکی، بخار آب به عناصر تشکیل‌دهنده‌اش تجزیه می‌شود. سپس در محفظه‌ی احتراق موتور، با ترکیب دوباره‌ی عناصر هیدروژن و اکسیژن و تبدیل آن‌ها به آب، انرژی مورد نیاز خودرو تأمین می‌شود.

ادعاهای میر هیچگاه به اثبات نرسید و در نهایت در سال ۱۹۹۶، دادگاهی در اوهایو او را به جرم کلاهبرداری محکوم کرد.

دنیس کلاین

در سال ۲۰۰۲ شرکت فن آوری هیدروژن کاربردی اختراعی به نام “Aquygen” را ثبت کرد.این شرکت ادعا کرد که قادر است یک وسیله نقلیه را تنها با سوخت آبی به حرکت درآورد. بنیانگذار شرکت، دنیس کلاین ادعا کرد در حال انجام مذاکرات با تولیدکننده‌های بزرگ خودرو است و دولت آمریکا قصد تولید خودروی هامر را با استفاده از تکنولوژی وی دارد.

در حال حاضر این شرکت دیگر ادعای تأمین سوخت خودرو بوسیلهٔ آب را ندارد و می‌گوید تنها قادر به افزایش بهره‌وری سوخت‌های هیدروژنی می‌باشد

 هم چنین در سال ۲۰۰۲ شرکتی با نام Genesis World Energy ادعا کرد که دستگاهی با قابلیت گرفتن انرژی از آب، از طریق جداسازی و ترکیب مجدد هیدروژن و اکسیژن، ساخته است. جنسیس ورلد انرژی در سال ۲۰۰۳ اعلام کرد که تکنولوژی آن‌ها آماده‌ی استفاده در خودروها است و به این ترتیب موفق به جذب سرمایه‌ی ۲.۵ میلیون دلاری شد؛ اما دستگاه ادعایی آن‌ها هیچگاه رنگ واقعیت به خود ندید.

در نهایت پاتریک کلی، بنیان‌گذار شرکت، در سال ۲۰۱۶ به دلیل کلاهبرداری و دزدی در دادگاهی در نیوجرسی به پرداخت ۴۰۰ هزار دلار جریمه و گذراندن ۵ سال در زندان محکوم ش

در سال ۲۰۱۲ آغا وقار احمد، مخترع پاکستانی، مدعی شد که با نصب یک «کیت» می‌تواند هر نوع اتوموبیلی را آب‌سوز کند. کیت احمد از یک قوطی استوانه‌ای شکل تشکیل شده است که به وسیله‌ی یک لوله، به‌طور مستقیم به موتور خودرو متصل می‌شود.

به گفته‌ی او، کیت یادشده با استفاده از فرآیند الکترولیز، آب را به «HHO» تبدیل و سپس از آن به‌عنوان سوخت استفاده می‌کند.

احمد برای ثبت پتنت در پاکستان اقدام کرده است؛ اما به عقیده‌ی دانشمندان پاکستانی، اختراع او به دلیل نقض قوانین ترمودینامیک، چیزی جز کلاهبرداری نیست

.

تیم پردازشگر سوخت

در سال ۲۰۱۵ تیم تحقیقاتی در ایران متشکل از کمیل اکبری، حمید رضا ابراهیمی و علیرضا ابراهیمی مدعی ساخت خودرویی شدند که با استفاده از آب و بنزین انرژی خود را تامین می‌کند. این تیم پژوهشی بعد از هفت سال تلاش موفق به طراحی، ساخت، ثبت اختراع و تولید نمونه اولیه صنعتی این محصول شدند.

علاءالدین جاسمی زرگانی

در سال ۲۰۱۶ فردی در ایران به نام  علاءالدین جاسمی زرگانی مدعی ساخت خودرویی شد که تنها از آب به عنوان منبع تأمین انرژی استفاده می‌کند

سوخت موشک‌های ناسا و خودروهای هیدروژنی

با توجه به اشاره‌ی مکرر مدعیان ساخت خودروهای آب‌سوز به استفاده از آب برای تأمین سوخت موشک، لازم است گریزی به «علم موشکی» بزنیم.

ناسا (و دیگر سازمان‌ها و شرکت‌های فضایی) برای فرستادن کاوشگر یا محموله به خارج از جو زمین، معمولا از هیدروژن مایع به‌عنوان سوخت در راکت‌های خود استفاده می‌کنند.

جالب است بدانید آژانس‌های فضایی و شرکت‌های ساخت موشک (مانند اسپیس ایکس) از گاز طبیعی برای تولید هیدروژن مورد نیاز خود استفاده می‌کنند، نه آب

اما بیایید فرض کنیم هیدروژن مورد استفاده در راکت‌ها طی فرایند الکترولیز از آب به دست می‌آید. حتی در این صورت نیز نمی‌توان گفت شرکت‌های فضایی موفق به استخراج انرژی از آب شده‌اند.

در واقع منبع اصلی انرژی که باعث می‌شود یک راکت از جو زمین خارج شود، الکتریسیته‌ای است که طی فرآیند الکترولیز فرضی، از آن برای جداسازی اتم‌های آب استفاده شده است. در این میان، هیدروژن تنها نقش حامل انرژی را بر عهده دارد. با توجه به روش به دست آمدن الکتریسیته‌ی مورد نیاز در فرآیند الکترولیز، منبع اصلی انرژی موشک در واقع ممکن است هر سوختی (از جمله سوخت‌های فسیلی یا اتمی) باشد.

تمامی آنچه در بخش‌های بالا گفته شد، در مورد خودروهای هیدروژنی و پیل‌های سوختی نیز صادق است. منبع اصلی انرژی چنین خودروهایی، سوختی است که از آن برای تولید هیدروژن استفاده می‌شود، نه خود هیدروژن.

چرا هیدروژنِ زمینی، منبع انرژی نیست

اشاره‌ی مدعیان ساخت خودروهای آب‌سوز به پیل‌های سوختی و موشک‌های هیدروژنی، برای گمراه کردن مخاطب و ایجاد این تصور غلط است که هیدروژن نوعی منبع انرژی است.

از آن‌جایی که به دلیل وجود اکسیژن در اتمسفر زمین، نمی‌توان هیدروژن را به‌صورت آزاد در طبیعت پیدا و استخراج کرد؛ تمامی مولکول‌های H2 مورد استفاده در مصارف مختلف، در واقع ساخته‌ی دست بشر هستند و با صرف مقادیر زیاد انرژی تولید شده‌اند.

به همین دلیل، هیدروژن استفاده‌شده در پیل‌های سوختی و راکت‌ها، تنها وسیله‌ای برای ذخیره‌ی کوتاه‌مدت انرژی است، نه سوختی طبیعی یا منبعی از انرژی.

تنها در صورتی می‌توان روی واکنش هیدروژن و اکسیژن نام «منبع انرژی» گذاشت که مولکول‌های دواتمی هیدروژن استفاده‌شده در این واکنش، طی فرایندی جادویی به‌طور مستقیم از خارج از جو زمین آورده شده باشند (یعنی برای تولید آن‌ها انرژی صرف نشده باشد).

آیا ساخت خودروی آب سوز ممکن است؟

می‌توان خودرویی ساخت که در آن با الکترولیز آب و سپس با واکنش دادن مجدد هیدروژن و اکسیژن به‌دست‌آمده، انرژی مورد نیاز خودرو تأمین شود.

تنها اشکال کار اینجا است که ابتدا باید یک موتور بزرگ‌تر و قوی‌تر برای تأمین انرژی مورد نیاز الکترولیز روی خودرو سوار کنید. به بیان دیگر، اگر همان انرژی را که قرار است صرف جداسازی هیدروژن از آب کنید، به‌صورت مستقیم برای به حرکت درآورن موتور مورد استفاده قرار دهید، خودروی به‌مراتب بهینه‌تری خواهید داشت.

برای درک بهتر اینکه چرا روشی که در قسمت بالا به آن اشاره شد، غیر عقلانی و حتی مضحک است، مثال ساده‌ی زیر را در نظر بگیرید:

فرض کنید نیروگاهی با صرف مقادیر عظیم سوخت فسیلی، الکتریسیته تولید کند (بازده اکثر نیروگاه‌های حرارتی متداول به زحمت به بالای ۴۰ درصد می‌رسد) و سپس از الکتریسیته‌ی به‌دست‌آمده توسط این نیروگاه، در آزمایشگاه برای تولید مصنوعی مولکول‌های آلکان استفاده شود (بازده چنین فرایندی نیز طبیعتا کمتر از صد درصد است).

مشخص است که نمی‌توان سوخت هیدروکربنی مصنوعی تولیدشده در آزمایشگاه را مجددا در نیروگاه سوزاند و انتظار داشت انرژی بیشتری از آنچه صرف تولیدش کرده‌ایم، به ما باز پس بدهد. به بیان ساده، «قوانین ترمودینامیک را نمی‌توان دور زد».

نکته‌ی بسیار جالب و قابل تأمل دیگر در رابطه با خودروهای آب‌سوز این است که اکثر مخترعان چنین خودروهایی ادعا می‌کنند تنها آلاینده‌ی فرایند ابداعی آن‌ها، بخار آبی است که از اگزوز اتومبیل خارج می‌شود.

حال این سؤال مطرح می‌شود که چرا آب خروجی از اگزوز مجددا به باک منتقل نمی‌شود تا خودروی آن‌ها کلا از سوخت‌گیری بی‌نیاز شود؟

ارسال نظر

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

×
مدیر فروش
تلگرام کاویانی
1 +